ලී ගේ කාමරේ හොයා හොයා ඇවිදින කොට කොරිඩෝවේ කෙලවරින් එකපාරට මතුවුනේ තවත් ආචාර්ය උපාධි අපේක්ෂක ශිෂ්‍යයෙක් වෙන ජින්. කවුරු උනත් ගෑණු ළමයෙක් දැක්කොත් මල්සරා වගේ හිනා වෙලා හායි හූයි ගාන එක ජින් ගෙ පුරුද්දක්. එදා මාව දැකල ‘හායි බියුටි’ කියල කෑ ගැහුව පාරට නම් මට තිබුන බය වාෂ්ප වෙලා ගිහින් හිනා ගියා හොඳටම.
‘ජින් ඔයා මොකද මෙහෙ කරන්නේ?’
‘අපූ මම මගේ සුපවයිසර් ආචාර්ය ඇන්ඩෲ ව මුණගැහෙන්න ආවා. ඔයා ඇයි මේ දොරවල් දිහා බල බල යන්නේ? කාවද හොයන්නේ? ‘ ජින් ට ප්‍රශ්න ගොඩයි. මගේ නම අපුර්වා උනාට එයාට ඒක කියාගන්න බැහැ. මගේ නම අහපු මුල් දවසෙම ‘අපුර්වා’ කියද්දී දිව උලුක් වෙනවා කියල එයාම ‘අපූ’ කියල දා ගත්ත.
‘මගේ සුපවයිසර් ලී ගෙ කාමරේ හොයන්නේ. මට එයා එක්ක මීටිමක් තියෙනවා. ඔයා දන්නවද එයා ඉන්න තැන?’
‘ආහ් ලී ඉන්නේ අර පැත්තේ … එන්න මම පෙන්නනම්. යමු.’
ජින් පස්සෙන් යන ගමන් මට ආයෙත් මතක් උනේ ඉසුරු. එක පාරටම නම් ඉසුරු ජින් ට සමාන කරන එක මහා විකාරයක්. ඉසුරු ලංකාවේ සිංහල කොල්ලෙක්. ජින් චීන ජාතික කොල්ලෙක්. ඒ උනාට ජින් ට තිබුනෙත් ඉසුරුගේ අර නාහෙට නාහන දඟ හිනාවමයි. මේ මට පේන හැටිද? කෙනෙක් අමතක කරන්න හදන කොට අහක ඉන්න අයත් ඒ වගේ පේන්න ගන්නවද? මට තේරෙන්නේ නෑ. මේ වගේ වෙලාවක මේ වගේ මළ මඟුල් හිතෙන්නේ ඇයි?
‘ලී හරිම දක්ෂ යි. ඔයා හරිම වාසනාවන්තයි එයා යටතේ වැඩ කරන්න හම්බෙච්ච එකට.’ ජින් කිව්වේ මගේ අවුල් වෙච්ච සිතුවිලි දාමයට බාධ කරමින්.
‘ඔන්න අපූ අපි තැනට ආව. මේ තියෙන්නේ ලී ගෙ කාමරේ. එහෙනම් මම යනවා.’
‘ලොකු උදව්වක් ඔයා කරේ ජින්. ගොඩක් ස්තුති.’
ජින් ට සමු දීල මම දොරට තට්ටු කරා.
ලී මොන විදියේ කෙනෙක්ද දන්නේ නෑ. ජින් නම් එයාගේ ෆෑන් කෙනෙක් වගේ. මගෙන් අහන ප්‍රශ්න වලට හරියට උත්තර දෙන්න ඕන. නැත්තම් පළවෙනි දවසෙම හිතයි මේ මොන මැටි කෙල්ලෙක්ද කියල. නෑ නෑ එහෙම ඍණ විදියට හිතන්න නරකයි. ආත්ම විශ්වාසය තියෙන්න ඕනා.
කාමරේ ඇතුලින් ‘කම් ඉන්’ කියල ඇහුන නිසා එහෙම හිතාගෙන මම දොර ඇරන් ඇතුලට ගියා.
අමා
ස්නේහයේ නගරය 