සිහින කොහි සැඟවුනිද – 3 කොටස

සලාං!
තිගැස්සුණු මම හිස ඔසවා අම්මා දෙස නෙත් යවමි. ඇඳුම් අවුස්සන්නට ගොස් අල්මාරියෙන් බිම වැටුණු ආභරණ පෙට්ටිය ඈ බිම වාඩිවී ඇහිඳියි. කුඩා කලදී අම්මාගේම සුරතලිය වී සිටි මා මෙතරම් ඇයගෙන් දුරස් වුයේ කෙසේද? ඔහුට දුන් හදවතේ වෙන කිසිවෙකුට ඉඩක් නැති වීද?
නැත. කරුණු මෙසේ වීමට ඇයද වගකිව යුතුය.
හිමිහිට වළලු එකින් එක අහුලන ඇයගේ මුහුණ මට පෙනේ. පෙරදී නොතිබුණු ශෝකී බවක් දැන් කාලයක පටන් එහි ඇත. බිමට වැටුණු නිසා කැඩුණු මුතු පටක් ඈ යලි අමුනන්නට තැත් කරයි.
මට ඈ ගැන දුකක් මතුවේ.
‘ඕක තියන්න අම්මා. මං හරිගස්ස ගන්නම්’
එක අතකට අම්මා ට පමණක් දොස් කීම වැරදිය. ඇය උපන් දා පටන් ඇයගේ ඔළුවට දමා තිබුණු පරම්පරාවේ නම්බුවත්, වලව්වත්, කුලයත්, මේ විකාර අදහස් මේවාට මුල නොවේද?
පවුලේ උත්සවයකට යාමට ඈ අදි මදි කරන්නේ මා නිසාය. නෑ පිරිවර විසින් වටවෙන ඇය බාල දුවණිය පිලිබඳ ඔවුන්ගෙන් ගැරහුම් ලබයි.

‘අක්කේ දැන් දුවගේ කල වයසත් ගෙවිලා යනවා නේද…අවුරුදු විසි පහක් කියන්නේ සුළු පටු වයසකද ගැණු දරුවෙක්ට?’
ඔවුන්ට අනුව මා දැන් කාගේ හෝ ඇඟේ ගැසිය යුතුය.

‘ඔය ඉගැන්නුවා වැඩියි. අපේ කුල සිරිත් විදියට හැදුනේ නැති එකේ වැරැද්ද’
ඔවුන්ගේ දරුවන් ඉගෙන නොගත්තාට මා කුමක් කරන්නද? ඇරත් ඔය කියන නැන්දාගේ සුවච කීකරු පුතණ්ඩියාගේ ‘කුල සිරිත’ මම හොඳින් දනිමි.

”අර කලින් තිබුණු සම්බන්දෙ නැතුව ඇති නේද? ඕක කඩා ගත්ත එක හොඳයි. හපොයි අපිට පෑහෙන්න පුළුවන් එවුන්ද? ඕකුන් ඉස්සර අපේ පස්ස දොරින් ගෙට ගන්නේ’
හික්… මෙය නම් මට සිනා ගෙන දෙයි. ඔහුත් ඔහුගේ පවුලත් ‘අපට පෑහෙන’ තරම ගැන මොවුන් දන්නවා නම්!

අද මා මෙසේ අම්මා සමඟ උත්සවයට යාමට කැමති වුයේ මෙය ඇයගේ පැරණි යෙහෙළියකගේ ගෙදරක පැවැත්වෙන එකක් නිසාය. අප්පච්චි කවදත් වැඩි සමාජ ආශ්‍රයක් නැත. අම්මාට උවත් මා නැත්නම් මේ උත්සවයට යාමටද වරම් නොලැබේ.

අල්මාරිය අවුස්සා අම්මා මා ඇත තබන ඇඳුම මා අතට ගන්නේ කිසි හැඟීමකින් නොවේ. පෙරදී නම් අඳින පළඳින සෑම දෙයක් ගැනම මහත් උනන්දුවෙන් කටයුතු කල මට දැන් ඒවා ගැන වැඩි අසාවක් නැත. ඇරත් අද සාදයට එන අම්මාගේ මිතුරියන් මා දැක ඔවුන්ගේ පුතනුවන් වෙනුවෙන් මට යෝජනා ඉදිරිපත් කරන්නට ගන්නා බව මම අත්දැකීමෙන් දනිමි. අම්මා නිසා මේ ගමන ගියත් මේවා ගැන සිතන විට මට දැනෙන්නේ මහා අපුලකි.

‘දුව එහෙනම් අපි පිටත් වෙමුද? වහිනවත් එක්ක…ඔයාට මේ වැස්සේ එලවන්න පුලුවන්ද?’
අම්මා මගේ අනික් පැත්තය. ඇය වැස්සට කැමති නැත.
මා ගැන කියනවානම්…. මගේ ජිවිතයේ රසවත්ම මොහොතද වැස්ස හා බැඳී පවතී…මගේ සිහින ජීවය ලැබුවේ එදා ඇද හැලුණු වැසි බිඳු වලිනි…නමුත් මගේ සිහින අද සොයා ගැනීමට නොමැත. සිහින සැබෑ වන්නේ උත්සාහවන්තයන්ට බව මා අසා ඇත. එසේ නම් මා ද මේවාට වැරදි කාරියක්ද?…

අමාගේ සිහින සැඟවුනේ කොහිද? සිහින සැබෑ නොවුනේ ඇගේ වරදින්ද?  මීළඟ කොටසින්…