සිහින හිම දියවෙන දිවි ගිම්හානයේ රැයක…

රෑ අහස තරු කැට වලින් පිරිලා. උපන් බිමේ නොදැකපු අමුතු තරු රටා. මම උඩ බලාගෙනම පාර දිගේ ඇවිද්දා. මම හෙව්වේ අරුන්දතී තරුව. සප්තර්ශි තාරකා මණ්ඩලය අරුන්දතී ව සඟවාගෙන. ඈ වාගේ සර්ව සම්පුර්ණ නිර්මල භාර්යාවක් වෙන්න පෙරුම් පුරන සිය දහස් ගණන් පෙම්වතියන් ගේ ඇස් වලින් ඈ විඩාවට පත් වෙලාද?

අරුන්දතී මම නම් නුඹේ නමින් ප්‍රතිඥා දෙන්නේ නෑ. මට පේන්න එන්න එකපාරක්.

ඒත් ඈට මාව විශ්වාස නැතුව වගේ. මට අරුන්දතී හොයා ගන්න බැරි උනා.

තරු තරු තරු… අහස් ගඟේ පෙණ නංවමින් දිලිසෙනවා. පොඩි කාලේ මාත් එක්ක එක්ක කතා ගොතපු දඩයක්කාරයා මෙන්න ඔලුවෙන් හිටගෙන! ඒ ඇයි කියල මං එයාගෙන් අහන්න ගියේ නෑ. එයා මගෙන් මොනවා අහයිද කව්ද දන්නේ.

තරුවක් කඩන් වැටෙනවා දැක්ක නිසා මම අත දික් කරා ඒක අල්ලගන්න.

යමක් ගන්නකොට අත් දෙකෙන්ම ගන්න ඕනැ. එහෙමයි හැදිච්ච ළමයි.

ඉස්කෝලේ මිස් කෙනෙක්ගේ අවවාදේ මතක් උනා. ඒත් අනිත් අතේ අරලිය මලක්. අමාරුවෙන් හොයා ගත්ත මල විසි කරනවට මල කැමති උනේ නැහැ.

විසි කරන්නද ඔයා මාව කඩා ගත්තේ? මාව වෙන කෙනෙක්ට කඩා ගන්න දුන්නෙත් නැහැ. ඇරත් මේ නොදන්නා රටේ විසි කරාම මම ආයිත් ලංකාවට යන්න පාර හොයාගන්නේ කොහොමද?

මම හැම තැනම දිව්වා අරලිය ගහක් හොයන්න. අන්තිමට පතොක් ගහක අරලිය මල රැඳෙව්වා තරුව අල්ලගන්නකම්. බෙල්ල රිදෙන කම් උඩ බල බලා මම කඩා වැටෙන තරුව හෙව්වා.

ඒක නොපෙනී ගිහින් ඒ වෙනකොටත්. පොඩි කාලේදී නම් මං රෑට ගෙදර අය නිදාගත්තම හොරෙන් වත්තට ගිහින් ඔඩොක්කුව පිරෙන්න තරු ඇහිඳලා තියෙනවා. ඒ තරු වලට මම මොකද කරේ කියල මතක නැහැ.
මං හිස් අතින් ආයෙත් මගේ මල හෙව්වා.

කටු දික් කරගෙන පතොක් ගහ මට එරෙව්වා.
ගහ වටේටම හෙව්වත් මට හම්බුනේ ඉරිලා ගිය එකම එක සුදු පාට පෙත්තක් විතරයි.

ඇඞෙන්න ආවත් මම ඇඬුවේ නැහැ…
පතොක් කටුවක රැඳිලා තිබුන අරලිය පෙත්ත පරිස්සමට තුරුළු කරන් ගෙදර ගියා.

I’d like to make myself believe
That planet earth turns slowly
It’s hard to say that I’d rather stay
Awake when I’m asleep
Because my dreams are bursting at the seams