“පාලොස්දාහක් බං”
මස් දියවෙලා ගිය මල්ලිගේ මුණ දිහා බලා ඉන්න බැරි තැන මං දුම් දාන කේතලේ පැත්තට හැරුන.
දර ලිපේ උයන්නේ ගෑස් ලිපක් නැතුවට නෙවෙයි.
දැලි වැදිලා වැදිලා කේතලේ කට්ට කලුයි. මට හිතුන මං වාගේ ද කියලත්.
“උඹට විසි කරන්න පාලොස්දාහවල් දෙන්න මයේ ගාව නෑ. කිව්වනේ ඊයෙත්” මම සීරුවට කහට එකක් වක් කරන ගමන් කිව්වා.
“විසි කරන්න නෙවෙයිනේ මද්දු… එත් උඹ එහෙම කිව්වට පව් නෑ මං ඒක දන්නවා. මට … මට මේ ජරා පුරුද්දෙන් ගැලවෙන්න ඕන මද්දු අක්කේ. ගුරුන්නාන්සේ කිව්වා ගුරුකමක් කරොත් ටක්කෙටම සනීප ය කියල”
“යකෝ කසිප්පු බොන ඒවා ගංජා ගහන ඒවා නවත්තන්න ගුරුකම් ඕනේ නෑ. තමුන්ගේ හිත හයිය විතරයි ඕන. උඹේ ඔය ගුරුන්නාන්සේ සල්ලි කඩාගන්න හොරෙක් වෙන්ටෑ”
පවුලේ බාලය වෙච්චි මල්ලි පොඩි එකා කාලේ හිටන්ම හිතුවක්කාරකමට හැදුන එකා. තාත්ත නැති උනාට පස්සේ උගේ රස්තියාදු ගැහිල්ලයි දහ ජරාව බොන එකටයි කිසිම සීමාවක් නැතිවුනා. ගෙදරට සතයක් නුදුන්නත්, මං ජුකී මැෂින් එක්ක හෙට්ටු වෙලා හම්බු කරන තුට්ටු දෙකටත්, ඩුබායි හිටන් ලොකූ අම්මගේ බේත් වලට එවන සල්ලි වලටත්, විදලා ඒවායින් ගිනි වතුර බොන තමා උගේ රාජකාරිය.
“මද්දු… මට මිනිහෙක් වෙන්න ඕන. මට මේ කාලකන්නි ජීවිතේ ඇතිවෙලා බං. මං උඹට පොරොන්දු වෙනවා පාලොස්දහ නෙවි, මං මිනිහෙක් උන දාට උඹව බලාගන්නවා…” මල්ලි මේක අතාරින පාටක් නෑ. දෙයියනේ කුලී වැඩක් නමුත් කරගෙන මනුස්සයෙක් වගේ ඉන්නවනම් මං අකමැතිද? බල්ලෙක් වගේ කානු ගානේ බීල වැටිලා ඉන්නැතිව.
ඒත්…පාලොස්දාහක්?
“මට ඔය ගුරුන්නාන්සේ විස්වාස නෑ. අපේ ගම පළාතේ එකෙක් නෙවි නේද? සල්ලි ටිකත් කඩාගෙන ඒකා අන්තරස්දාන වෙයි”
සිංහල අවුරුද්දටවත් මට නොවදින එකා මගේ කකුල් දෙක අල්ලන් අඬන්න ගත්ත ඒ පාර.
“මට උදවු කරහන් බුදු මද්දු…උන්නාන්සේ පිටගම්කාරය උනාට හොර බොරු නෑ… මං බීල හිටන් උඹට තඩි බාල ඇති යක්සයෙක් වාගේ. උඹේ සල්ලි හොරකම් කරලා ඇති. මං නිසා උඹට අවනම්බු වුනා…පාරේ බැහැල යන්න බැරි උනා…මට සමාවෙයන් මද්දු අක්කේ!…”
ඔව් ඌ ඒ කියපු හැම දෙයක්ම එහෙමයි. සමාව දෙන්න අමාරුයි ලේසියෙන්.
ඒත්…ඒත්…
අල්මාරියේ රෙදි පොට්ටනියක් අස්සේ හංගල තිබ්බ මයේ රත්තරන් වළලු දෙක දිලිහි දිලිහි අත වනනවා.
මේකා මගේ සල්ලි අරන් කුඩු ගහවිද?
කට්ටඩිය සල්ලි අරන් පැනල යයිද?
*
*
*
මං තීරණයක් ගත්ත.
ඉතිරි කොටස මී ළඟ කොටසින්.
අමා
ස්නේහයේ නගරය 