මැදියම පිපුණු කුසුමක් – 5

<< 4  කොටස

ඒ රාත්‍රිය වූ කලී දරාගැනීමට නොහැකි අධික ශීතලක් හෝ විඩා දෙන සුළු වූ උෂ්ණයක් හෝ නොමැති වූ සිසිල් කාලගුණයකින් යුතු විය. එරික් හා මම දෙදෙනාගේ අත්වල පැටලී, එකිනෙකාගේ දෑස් තුලට එබීගෙන යාරා නදී තීරයේ නිහඬ සක්මනක යෙදුනා යයි ඔබ සිතනවානම්…පාඨකය, ඒ සාවද්‍ය සිතුවිල්ලකි.

සවුත්බෑන්ක් ප්‍රදේශයේ සිට නගරයෙන් ඉවතට නදී තීරය දිගේ ඇවිද යන විට දිස්වෙන මෙල්බන්හි සන්ධිස්ථාන බොහොමයක් නරඹමින් අප ඇවිද්දෙමු. ඒ සෑම ගොඩනැගිල්ලක්, මං සලකුණක් ගැනම කීමට එරික් හට කතාවක් විය. 19 වන ශත වර්ෂයෙහි අග භාගයේදී, ලොව ධනවත්ම නගරය මෙල්බන් වූ කාලයේදී, සිදුවූ සිද්ධි ඔහු පැවසුයේ ඒවා සියැසින් දුටු අයෙකු විලසිනි.

ආපසු එන ගමනේදී ජැටිය මතට යාමට පඩි නගිමින් සිටියෙමු. හදිසියේ පය පැටලී මා වැටෙන්ට ගොස්, වහා ගරාදි වැටෙහි එල්ලෙනු දුටු එරික්, මට කලින් නැග සිටියේ අත දික් කලේ මගේ පහසුවටය. නමුත් දකුණතින් සන් කර ඔහු නැවතු මම, ‘නෑ ස්තුතියි මට පුළුවන්’ යයි පැවසුවෙමි.

මගේ මේ ස්වාධීනත්වය පෙළක් තරුණයින්ට අපහසුතාවයක් ගෙන දෙන්නකි. එය මම දනිමි.
නමුත් ඉහත සිද්ධියේදී එරික් නම් මද සිනාවක් පා මොනවාදෝ ඔහුටම කොඳුරා ගන්නවා පමණකි මා දුටුයේ. පැහැදිලිවම නොඇසුණු නමුත්, ‘පරණ පුරුදු අත ඇරලා නැහැ’ වැනි යමක් ඔහුගේ වදන් වල විය. එහි තේරුම නම් මට ඒ මොහොතේ තේරුනේ නැත.

කෙලවරට සෙමින් ඇවිද ගිය අපි පාද ගඟ දෙසට පහලට සිටින සේ, ජැටිය මත වාඩි වී ගතිමු. සුළු නිහඬතාවයකින් පසු එරික් කටහඬ අවදි කළේය.
‘අමන්දා…මම දැන් ඔයාට කතාවක් කියන්න යි යන්නේ…ඔයා අහන ඉන්න කැමතිද?’
‘කතාවක්?’ මම පුදුමයෙන් ඔහු දෙස බැලුවෙමි. ‘ඔයාගේ ජීවිත කතාවද?’
එරික් සිනාසෙනු මට අඬ අඳුරේ පෙනිණ.
‘මෙහෙම කියමු අමන්දා. මේක ඉතිහාස කතාවක්. ඒ වගේම ගොඩක් දිග කතාවක්. ශතවර්ෂ ගණනාවක කතාවක්…බාගවෙලාවට  ඔයාට විශ්වාස කරන්න බැරි වේවි. මොකද මේ කතාවේදී මායාව සහ යතාර්ථය වෙන් වෙන රේඛාව බොඳ වෙන්න පටන් ගන්න නිසා. ඔව් ඇත්තටම ඒ රේඛාවත් මායාවක් කියල ඔයාට දැනෙන්න පටන් ගනීවි.’
එරික් කියාගෙන ගියේය.
මම දෑස් අයාගෙන බලා සිටියෙමි. ඔහු මේ කියන්ට යන්නේ කුමක්ද?

‘අමන්දා…ඔයා අහගෙනද ඉන්නේ?…එහෙනම් මම පටන් ගන්නම්’