හිත අවදි කරන කෝපි සුවඳ ත් එක්ක අදත් ඇවිත්. මටත් නොදැනීම හිත කෝල වෙනවා. කොළ පාට ඇස් දෙක හිනා වෙනවා නෙවි, හිනාව උතුරවනවා. ඉතින් මම ත් නිකන් ඉඳීද?
“ඔයා ඔය කියන්නේ ඇත්තටද? විහිළුවටද? මට තෝර ගන්ට අමාරුයි.”
කොළ පාට ඇස් දෙකට තවම මගේ කළු පාට ඇස් දෙක කියවන්ට බැහැලු.
“මේක හරියන එකක් නෙවි”
“ඇයි?”
ඇයි? මටත් ප්‍රශ්නයක්.
සමහර විට අර ගිනි පෙනෙල්ලෙන් බැට කාපු කෙනා කණාමැදිරි එළියටත් බය නිසා වෙන්ට ඇති.
එහෙම නෙවෙන්නත් ඉඩ තියෙනවා. මනුස්ස හදවත් කොහොමටත් සංකීර්ණ වැඩියි.
“ඇස් කතා කලාට හදවත් කතා කරලා නැහැ.”
“ඉතින්?”
ඉතින්? ඇත්තටම ජීවිතේ මෙච්චර සරලද?
කඳු පල්ලමක් දිගේ ලිස්සගෙන පහතට වැටෙනවා වගේ මට දැනෙන්නේ ඇයි? ලොකුම ලොකු කාන්දමකින් මාව ඇදිල යනවා වගේ මට දැනෙන්නේ ඇයි?
ප්‍රතිරෝධය පෑම සම්පුර්ණයෙන්ම නිෂ්පල දේ වලට ප්‍රතිරෝධය පෑමේත් එක්තරා විඳීමක් තියෙනවා කියල මට හිතෙනවා.
Before this river
Becomes an ocean
Before you throw my heart back on the floor
Oh baby I reconsider
My foolish notion
Well I need someone to hold me
But I’ll wait for something more
අමා
ස්නේහයේ නගරය 