කුමාරයා පොත දැම්ම හැටි !

විස්ස විද්‍යාලේ මානවිකාවෝ වගේම දාල ආව නිල් කඳු වළල්ලේ කුමාරිහාමිලාත් කොච්චරවාත් හිටියත්, ඉස්සරහ ගෙදර සිඟිති ටම හිත වැටුනේ ඇයිද කියල ඉබාගාතේ ආ කුමාරයා කවදාවත් හිතුවේ නැහැ!
සිඟිතිව ටිකක් ආස්සරේ කරලා තියෙන කෙනෙක්ට උනත් ඒ ප්‍රශ්නෙ මතුවෙන්නේ නැහැ!

ඒ මොකද කියනවා නම් සිඟිතිගේ මෑණියන්දා හෙලන් වාගේ සාම්ප්‍රදායික රූප රාජිණියක් නොවුණත් සිඟිති ගේ අමුතු ආකර්ෂණයක් තිවුණා. දීප්තිමත් ලොකු ඇස් යටින් එයා බලන බැල්මේ තිබුණේ පුරාතන කතන්දර වල එන රණශූර රැජිණක්, එහෙමත් නැත්නම් බලසම්පන්න මායාකාරියක් වාගේ හැඟීමක්. ඒ ඇස්වල ඒ තරම් ලොකු ශක්තියක් තිබුණා! ඒත් එක්කම සිඟිති හිනාවෙනකොට හිනාව පටන්ගත්තේත් ඒ ලොකු ඇස් වලින්මයි. ඇස් වලින්ම පටන් අරන් මුලු මුණම එළිය කරන ලස්සන ලොකු හිනාවක් ඒක!
එයාගේ හිනාව ‘සිනා නොමසන් දසන් දක්වා’ ජාතියේ නොවුනේ එයා කාව්‍යශේකරය, සිරිත් මල්දම එහෙම කියවල නැති නිසාම නෙමෙයි – එයාට නිසර්ගයෙන්ම පිහිටලා තිබුනේ කට කණේ යන උතුරලා එළියට පනින හිනාවක්.

ඉබාගාතේ ආ කුමාරයාට නම් සාම්ප්‍රදායික කුමාර රූපයක් එහෙන් මෙහෙන් ගෑවිලා තිබුණා. සිඟිතිගේ බුම්මා ගත සේපියා පින්තුර කෑල්ලක් මුලින්ම නිල් කඳු රාජ්ජේ නෑදෑයින්ට පෙන්නු වෙලේ “අනේ මේ කව්ද සුදු අප්පෝ” කියලා යි එයාලා කිව්වේ. පින්තුර වලට අකමැති නිසාම සිඟිතිගේ අර අකුණු ගහන්නා වාගේ පනින හිනාව ඒකේ තිවුනේ නෑනේ! ෆොටෝ කොලුවා “ඉස්සරහ බලන්න – කෙලින් බලන්න – ඔලුව උස්සාන්න” කියලා අර හැමෝටම ගන්න ජාතික හැඳුනුම්පත් පින්තුරයක් ගත්ත හන්දා ඉතින් අර බලගතු බැල්ම ත් පින්තුරේට අල්ලන්න බැරි වෙච්චි.

හැබැයි ඉතිං ඒ වෙද්දී ඔයි කොයි කවුරු කීවත් කුමාරයා නෙවි එව්වා මායිම් කරේ. බංකොලොත් උනත් එයා කුමාරයෙක් උනේ අන්න ඒ හින්දයි.

කුමාරයා මුලින්ම සිඟිති එක්ක කතා කරන්න පොටක් පාදා ගත්තේ පුස්තකාලේ ට පිං සිද්ධ වෙන්න. කොහෙන්දෝ හරියට නම කියාගන්නවත් බැරි ඉංග්‍රීසි පොතක් හොයාන ඇවිත් ඒක කොහෙද තියෙන්නේ කියලා දන්නවාද කියල කුමාරයා සිඟිති ගෙන් ඇහුවේ පුස්තකාලේ දූවිලි ගැහුණු පොත් රාක්කයක් ළඟදී. ඒ වෙද්දී සිඟිති හිටියේ පොත් රාක්කෙ ළඟ බිම වාඩිවෙලා යටම තට්ටුවේ පොත් අදිමින්.
“සොරි මිස් … මම මේ පොතක් හොයනවා… ඔතන තිබුණද දන්නේ නැහැ නේද?” කුමාරයා බයෙන් බයෙන් ඇහුවා.
සිඟිති උඩ බැලුවා. අඳුරන්නේ නැති තරුණ පිරිමි ළමයෙක් පොතක් ගැන අහනවා. සිඟිතිට ඒ දවස්වල පිරිමි ළමයි ගැන ලොකු උනන්දුවක් තිබුණේ නැහැ. කමක් නැහැ ඒත් පොතක් ගැනනේ අහන්නේ.
“මොකද්ද ඔයා හොයන පොත?”
“මේ… මෙන්න මේක මිස්” කියලා කුමාරයා කොළ කෑල්ලක් දික් කරා. ඒකෙ තිබුණේ කුමාරයාගේ විස්ස විද්‍යාලේ යාලුවෙක් සම්භාව්‍යයයි කියල ලියාල දුන්න පොතක නමක්- “Tales of Edgar Allan Poe”
ඔයි දුන්නට කුමාරයා දන්නා එඩ්ගා කෙනෙක් නැති වෙච්චි. එඩ්ගා ඇලන් කලුද සුදුද කියලා වත් උන්දැ දැනන් හිටියේ නැහැ! වෙලාවට එඩ්ගා ඇලන් පෝ ගේ පොත් කියවන්න සිඟිති නම් සෑහෙන්න කැමතියි!
“ආ… මේ පොතම නෙමෙයි හැබැයි මෙයාගේ වෙන පොතක් නම් තිබුනා. ඒ උනාට මෙතැන නෙමෙයි – අර හරියේ බලන්න- ඒ හරියේ තමා හොරර් තියෙන්නේ…මෙතැන තියෙන්නේ රොමැන්ස් නවල්ස් නේ”
කුමාරයාට ලැජ්ජා හිතුණා ආදර කතා තියෙන තැන හොල්මන් කතා පොත් හෙව්ව එකට. ගොඩේ කොල්ලෙක් කියල පෙනුනද දන්නේ නැහැ කියල එයාට හිතුණා. එයාට ලජ්ජා හිතුනම කන් දෙකේ ඉඳන් මුණම රතු වෙනවා. ඒ රතුවිල්ල දැක්ක සිඟිති ට දුක හිතුනා. නාඳුනන පිරිමි ළමයාගේ කතා උරුව මේ පළාතේ නෙවෙයි වගේ. වැඩිය පුස්තකාලේ ගිහිං නැතුවත් ඇති.

“ඉන්න මම හොයන්න” සිඟිති ඒ පාර නැගිටලාම ආවේ කුමාරයට පොත හොයල දෙන්න.

සිඟිති හෙවත් නර්තන රැජිණිය

මතකද ඉස්සර නවකතා වල නම්: සුනේත්‍රා නොහොත් අවිචාර සමය, ලක්ෂ්මී හෙවත් නොනැසෙන රැජිණිය, සිරියලතා හෙවත් අනාථ තරුණිය… ඔන්න ඔහොම.

ආන්න ඒ වගේ තමා සිඟිති ත්.
කවුරු?

අපේ කලින් ලියවිල්ලේ නර්තන රැජිණිය? ආන්න එයා.
සිඟිති කිව්වේ ආදරේට ගෙදරට කියපු නම. ගෙදර විතරක් නෙමෙයි එයාට ආදරේ කරපු/කරන ගොඩක් අය උන්දැට ආමන්ත්රණේ කරන්නේ ‘සිඟිති’ කියල තමා.

සිඟිති ට ඉබාගාතේ ගිය කුමාරයා මුලිච්චි වෙනකොට උන්දැ වැඩිය සුදුත් නැති – කළුත් නැති හීනි මුණක් එක්ක දිග ලොකු ඇස දෙකක් තියෙන අවුරුදු දා හතක විතර ළමිස්සියක්.

සිඟිතිගේ මෑණියන්දැ හෙලන්ට ඕනි කරලා තිවුණේ සිඟිතිව උන්දැ වාගේම, හිමින් ගමන් ඇති – ආඩම්බර සිහින් සිනා පානා – කුල කාන්තාවක් කරන්ඩ.
එව්ව කොහෙද සිඟිති එක්ක. හුහ්!

සිඟිති ඒ වෙනුවට හැමෝම එක්කල හොඳට හිනාවෙන, හිමින් ගමනක් නැති, ගස් නගින, විසේකාර කෙල්ලක බවට පත්ව හිටියා.

ඒ නමුත් ඉබාගාතේ ආ කුමාරයා වැඩියෙන්ම ආදරේ කරන ගුණාංගය නම් සිඟිති ට උරුම වෙලා තිබුණේ හෙලන් ගෙන්.

ඒ නම්, මොකක් නමුත් කවුරුත් කීව පළියට පිළිනොගෙන, තමුන්ම හිතල බලල තීරණ ගන්න එක!

සිඟිතිගේ මව් පරම්පරාවේ මුල් බැහැල  තිබුණේ පතිකුලයට ගියාට පස්සේ ගෙදර පාලනය කරගෙන, පියානෝ වයමින්, ලේස් ගොතමින්, කේක් පුළුස්සමින්, අච්චාරු ජාඩි දමමින්, උපාසක දන් උයමින්, දරුවන්ට ඇඳුම් මසමින් කල් ගෙවන හරිම ගෘහස්ත ජීවන දර්ශනයක්.

එව්වා සිඟිති ට මනාප උනේ නැති වෙච්චි!

මේ විසේකාර කෙල්ලට ඕනැ උනේ තමුන් උපන් පුංචි දූපතෙන් පියාඹල ගිහිං ලෝකේ බලන් එන්න. එයා කියවපු පොත් ඔල තිවුණු අමුතු තාලේ මිනිස්සු, පරණ ප්‍රාකාර, නවීන නගර, විසාල පාලම් එහෙම බලා කියා ගන්ඩ.

ඔය අතරේ එහා ගෙදර බෝඩිමට කුමාරයෙක් වැඩම කරේ ළඟ පාත විස්ස විද්‍යාලේ ඉගෙන ගන්ඩ.

දවසක් සිඟිති දන්නේ නැතුවට එයාගේ නර්තන ලීලාව හොඳ හැටි බලාන උන්නේ ආන්න ඒ කුමාරයා…

මුලදී නම් නර්තන රැජිණිය එක්ක හිනා වෙන්න – කතා කරන්ඩ කුමාරයා ටිකා…ක් බයෙන් උන්නේ. මොකද නර්තන රැජිණිය ට තිවුනේ කුමාරයට පුරුදු විනීත කුමාරිහාමි ලාගේ හැසිරීම් නෙවි නේ.
කුමාරයට වැඩිය නොතේරෙන ඉංගිරිසි සින්දු අහන එකත්, මහා තඩි පොත් පුස්තකාලෙන් උස්සන් එක එකත්, එව්වා වත්තේ ගස් යට ඉඳන් කියෝන එකත්, ඒ කියවන කොට ඒ පොත් ඔල එව්වට හිටි හැටියේ කැකිරි පලන එකත්, කුමාරයට ඇති කරේ හරි පුදුම සහගත කුතුහලයක්!

ඉබාගාතේ ආ කුමාරයෙක්!

කලින් සටහනට සිත්තමි නගා එක්කල උනු කතාවෙන් තව කතන්දරයක් කියන්න හිතුන.

ඔන්න කාලෙකට කලින් කාස්ටක නගරෙක බෝඩිමක නතර වෙන්න ආවලු ඔටුන්නක් නැති කුමාරයෙක්.

බෝඩිමේ උඩ තට්ටුවේ පාර අයිනේ දුවිලි පිරුණු කාමරයක් තමා කුමාරයට ලැබිල තියෙන්නේ. ශිල්ප සාස්තර ඉගෙන ගන්න බෝ දුර තක්සලාවකට ඇවිත්, ඉන්න හිටින්න තැනක් හොයන වෙලේ උන්දැට ලැබිල තීන්නේ ඔන්න ඔය අබලන් බෝඩිම.

කුමාරයෙක් උනත් මාළිගාව ගරා වැටෙමින් තිවුණු හන්දා, පිය රජ්ජුරුවෝ භාණ්ඩාගාරේ හිස් කොරල තිවුණු හන්දා, කුමාරයට කහවුණු හරි හිඟයි ලු. අතේ තිවුණු කහවුණු ඩිංගට කාස්ටක නගරෙ ලැබිල තීන බෝඩිමට ආ පළමු දවසේ නම් ආයෙත් නිල් පාට කඳු මැද්දාවට යන්න හිතුනත්…දෙවෙනි දවසේ උදෙන්ම ඒ හිතිවිල්ල දිය වෙලා ගියාලු…
ඒ මොකෝ කියනවා නම්…එදා උදේ කුමාරයා වතුර හීටරෙන් නටවපු වතුරෙන් හදපු නීරස තේ කෝප්පයක් කිරි නැතිවම බොන අතරේ ජනේලයෙන් එළිය බැලුකොට දැකල තියෙන විප්‍රකාර දර්ශනය හන්දා!

…පාරේ එහාපැත්තෙ ගෙදර, යට තට්ටුවේ කෑම කන කාමරේ එදා ජනෙල් රෙදි හෝදන්න දාලා. මේ ගෙදර ඉන්න, හදවතක හැඩයට පුංචි තලෙළු මුණක් තියෙන කෙලි පැංචිට අමතකයි අද එයාගේ ඔල්මොරොන්දම් දර්ශන වහන් කරන්න ලේස් රෙදි නැති විත්තිය! ඔන්න ඉතින් එයා උදේ නැගිටගෙන ඉස්කෝලේ යන්න ලෑස්ති වෙලා, තේ බොන ගමන් සුපුරුදු පරිදි දැම්මලු රේඩියෝ එක! මොකද්ද ඉතින් ගිය සින්දුව? ආයේ මොකද්ද කෙලි පැංචිගේ ආසම ‘ඩාන්සින් කවීන්’ මිසක්ක! දැන් ඉතින් ඕක යනකොට කොහොමද නිදිමතේ තේ බිබී ඉන්නේ? කෙලි පැංචි සුටුස් ගාල පුටුවෙන් නැගිට්ට නෙවෙයි එයාට නැගිටුණා! එයා නටන්න ගත්ත නෙවෙයි එයාට නැටවුනා!…

සුදු යුනිෆෝර්ම් එක පිටින් කොන්ඩේත් කඩා ගෙන මෙලෝ සිහියක් නැතුව නටන මේ කෙල්ල දිහා බලාගෙන හිට්යේ එහා ගෙදර උඩු මහලේ කුමාරයා… අතේ තියෙද්දීම නිවෙන තේ එකත්, දුවිලි කාමරෙත්, දාල ආව නිල් කඳු යායත් අමතක වෙලා එයා මේ නර්තන ලාලනිය දිහා බලන් ඉන්නකොට ඊට කලින් කවදාවත් පිපිලා නැති හීනි හිනා මලකින් කුමාරයාගේ මුණ ආලෝකමත් උනා ලු!

(දැන් මේ නැටුම්කාරිය පස්සේ කාලයක අර කවුද රාජිනි චෙල්වනායගම්- එතකොට චන්න-උපුලි වාගේ ප්‍රසිද්ධ ප්‍රවීන නර්තන ශිලිපිනියක් උනා ය කියල හිතනවා නම් … නැහ්! ඇත්ත කතාව නම්  – කුමාරය ඒක දැක්කම හිත ඇදිලා තියෙන්නේ ඒ නැටුමේ ලස්සනකට නෙවෙයි – අවට ලෝකේ ගැන කිසිම වගතුවක් නැතුව හිතේ හැටියට ඒ කෙලි පැංචි සින්දුව රස විඳින ලස්සනට!)

ලීලාවතී කුමාරිහාමි ගේ දික් නොවුණු කසාදේ

මයේ ජීවිතේටම හම්බුවෙච්චි අහිංසකම මනුස්ස ප්‍රාණියා වෙන්නේ මයේ ආත්තම්මා හෙවත් ලීලාවතී කුමාරිහාමි නොහොත් අමාගේ අප්පච්චිගේ මව්තුමී.
උන්දැ ගේ ගම නුවර. කෑගල්ල පැත්තේ බොහොම වංසක්කාර වලව්වකට දීග ගිහින් තිවුනේ.

කෑගල්ල කියන්නේ ඉස්සර රජ්ජුරුවන්ගේ අන්ත:පුර බිසෝවරු ගාල් කරලා තිවුණු පැත්තක්ලු. ඒ හන්දා ඒ පැත්තේ රූපශ්‍රියා ජානය අධිසාන්ද්‍ර වෙලා තවමත් හරි ලස්සන ගෑණු උපදිනවලු!
ලස්සන ගෑනුන්ට දාව උපදින පුත්තුනට උනත් ඔය ජාන ලක්ෂණ පිහිටන්නේ නැතුවා නෙවේ නෙව!

ඔය කතන්දර කොහොම වෙතත් ලීලාවතී කුමාරිහාමිගේ අත ගත්තු වංසක්කාර පුත්‍රයා ටත් ඕනෑවට වැඩියත් ඔය ජානේ උරුම වෙච්චි. ඇත්දළ පාට ආරෝහ පරිණාහ දේහදාරී රූපේ ඉතරක් නෙවි සෙල්ලම් නිරිඳු විලාසේ සෙල්ලක්කාර නාස්තිකාර ජාන ඔක්කොමත් පෝලිමට උන්දැට ලැබිල තිඋනා. ඒ වාගේම, ගරා වැටෙන වලව්වකුත්, මාර දූවරු වාගේ නංගිලා රොත්තකුත්, ප්‍රවේණි කරුමෙට කර ගහපු ගමේ අනියම් ගැහැණු කීප දෙනෙකුත් මේ පුත්‍රයා ට උරුම වෙලා තිවුනා.

අනේ ඉතිං අහිංසක ලීලාවතී!
අන්ත:පුර පරම්පරා ගානක රූප ලස්සනක් උන්දැට තිවුනේ නෑ! වටකුරු මුණක් එක්ක තල එළලු හමක්, බොල්ලෑව දන්ත කල්‍යාණය ක් සහ එක රැල්ලක්වත් නොහිටින දිග කොණ්ඩයක් ඈට තිවුණා. සැමියා බිරිඳගේ දෙවියා ය කියල ඉස් මුදුනින් පිළිඅරං, දෑවැද්දට ඇතෙක් බරට ගොඩින් මඩින් වස්තුව අරං ඈ ආතා එක්කල කෑගලු වලව්වට දීග ඇවිත් තීන්නේ…

අමාට ආතා කීවම හිතට එන්නෙම හිච්චි ආතා.
ඒ උනත් ඒ අමාගේ අප්පච්චි ගේ පිය තුමා නෙවි. ඒ උන්දැ නොහොත් අර ලීලාවතී කරකාරෙට ගත්තු වංශක්කාර පුත්‍රයා ට අමා කීවේ කෑගලු ආතා කියල. කෑගලු ආතා ගේ මළගම යාන්තම් වාගේ අමාට මතකයි.
කෑගලු ආතා ගැන නැති හර්දයාංගම මතක තියෙන්නේ ආතම්මාගේ බාල මල්ලි හිච්චි ආතා ගැන!

ආතම්මාට වාගේම අවලස්සන දත් කුට්ටමක් තිවුනා හිච්චි ආතා ට. ආතම්මා ට වාගේම හරි ලස්සන හදවතකුත් තිවුණා උන්දැට!
එහෙම නැතිනං, දෑවැදි දේපල ඔක්කොමත් කාබාසිනියා කරලා, අයාලේ ත් ගිහිං කරපු ඔක්කොම නෙයියාඩගම් ඉවසං හිටි හිලව්වට, කසාද මිනිහා ගෙදරින් පන්නපු  තමන්ගේ අක්කණ්ඩි ව බාර අරං, අක්කණ්ඩි ගේ ළමයි තුන් දෙනා ත් හදාවඩා ගනීවිද?

කෑගලු ආතා මුලින්ම ආතම්මව ගෙදරින් එලෝලා තීන්නේ චුටි නැන්ද අත දරුවා කාලේ. එතකොට පවුලේ වැඩිමලා වෙච්චි අප්පච්චි ට අවුරුදු හයක් වගේ ලු. ආතම්මා ට අප්පච්චිව යි බාප්පව යි එක්කං යන්ට දීල නෑ. කිරි උරන චුටි නැන්ද ඉතරක් අරං යන්ට කියල. ආතම්ම තනියම චුටි නැන්ද ව එක අතකින් වඩාන, අනිත් අතින් මල්ලකුත් අරං වලව්වෙන් එලියට බැහැල. ආතම්ම දීග එද්දී නුවර වලව්වෙන් වැඩට එක්කරන් ආව හීං මැණිකා කියල ගෑණු කෙනෙකුත් උන්දැගේ ගැටවර වයසෙ කොළුවත්, ‘අපේ මැණිකෙට තනිපන්ගලෙම යන්ට දෙන්ට බැරිය’ කියල ආතම්ම එක්කල ඇවිදින්.

හය මාසයක් ඉතර ආතම්ම නුවර මහ ගෙදර හිටියම පයින්ඩයක් ආවලු වහාම කෑගලු එන්ටය කියල.
ඒ පයින්ඩ එවල තීන්නේ ආතම්ම නැති සාංකාවට බාප්පා හොඳටම අසනීප උනු හංදා.

ඒ පළවෙනි වතාව උනත් අන්තිම වතාව නෙවි. නොම්මර එකේ බෙබේ කෙනෙක් උණු කෑගලු ආතා ගේ වධ හිංසා නැති වෙලාවට නපුරු නෑනන්ඩිල ගේ වදේ. හැම දෙයක්ම මීක් නොකිය ඉවසං ඉඳල ආතම්ම.
කෑගලු ආත යන්ට කියද්දී යනවා. එන්ට කියද්දී එනවා.
ඕන් ඔහොම අවුරුදු ගාණක් ඇදී ඇදී ඒත් කවදාවත් දික් නොවුණු කසාදයක් ඒක!

 

හෙලන් දීගෙක ගිය හැටි!

 හැබෑ ජීවිතේ ප්‍රේමය, සුරංගනා කතාවල එන විදිහේ සුරූපී රාජ කුමාරි සහ එයාව බේරාගන්න කඩවසම් රාජ කුමාරයා ගේ ප්‍රේම කතන්දරේට වඩා ගොඩක් වෙනස් වගේම අනපේක්ෂිතයි.

හෙලන්, එයැයිට වඩා අවුරුදු දහනවයක් වැඩිමල්, දියෙස් මහත්මයා ව  කසාද බඳින්ට මනාප වෙන්නේ ප්‍රේමයක් නිසා ද? මල් පිපෙන දඟකාර වසන්ත ඍතුව එක්කල සීතල දරදඬු හේමන්ත ඍතුව පෑහෙනවද?

හෙලන් අම්මම්මා ලංසි බාගයක් කියල කලින් කීවනේ…උන්දැගේ අම්ම ලංසි. තාත්ත සිංහල. ජාති ආගම් පෑහෙන්නේ නැති කසාදයක් කරගත් හන්දා පැති දෙකෙන්ම අයින් කරලා. ඒ හන්දා අම්මම්මට පොඩි සංදියේ වැඩි නෑදෑ ආස්සරයක් තිවිල නෑ. මයේ මී ආච්චි – ඒ කීවේ හෙලන්ගේ අම්මා- හෙලන් පොඩි දැරිවි කාලෙම නැතිවෙලා. මී ආතා නොහොත් හෙලන්ගේ තාත්තා තමා ආයම්ම කෙනෙක් තියාන හෙලන් දූ පොඩ්ඩ ලොකු මහත් කරලා තීන්නේ. හෙලන්ගේ තාත්තා රස්සාව කරලා තීන්නේ තේ වත්තක වෙච්චි, ලොකුවට මහා ධනස්කන්දයක් නැතිවට යහමින් කාල ඇඳලා ඉන්ට පුළුවන් කම තිවිල.

ඒ උනාට පහු පහු වෙන කොට මී අත්තා සැරේට වියදම් කරන්ට අරන්. ඉතුරුවක් නෑ වාගේම තියෙන දේඔලුත් විකුණන්ට යි උකස් කරන්ට යි අරන්. උන්දැ ගේ ඒ කල්ක්‍රියාව ට හේතු අම්මම්මා කවදාවත් කීවේ නැතුවා. කෝම නමුත් අන්තිමට අම්මම්මා ට අවුරුදු දාසය වෙද්දී, ණය බේරන්ට තිවුණු එකම දේපල වෙච්චි ගෙදරත් උකස් කරන්ට ඔන්න මෙන්න තිවිල තියෙන්නේ…

ඕන් ඔය සංදියේ තමා අම්මම්මාව අපේ සීයා නොහොත් දියෙස් මුදලාලි ට මුලිච්චි වෙන්නේ.

අඟ හිඟ කම් තිවුනට උපන් රූපේ මකන්ට බෑ නෙව. රූපේ ඉතරක්ය, ඒ ලපටි කාලෙත් අම්මම්මා ගේ ගමන බිමන බැල්ම ඔක්කොමත් නිකං මහා රාණි වාගේ ලු!

අමා ඉපදෙද්දී ඒ සීයා නැතිවෙලා. මගුල් ෆොටෝ වල දැක්කේ උස, පොඩ්ඩක් තට්ටය පෑදෙන්ට ගිය තලතුනා පිරිමි කෙනෙක්. දවසක් මට අවුරුදු දහතුනක් විතර කාලේ, අම්මම්ම එක්ක කදේ දාගෙන ඉන්න ගමං, මං ඇහුව ඇයි අම්මම්මා එච්චර ලස්සන පෙනුමක් නැති සීයට කැමැති උනේ කියල.

“අනේ දුවා පිරිමින්ගේ මොන ලස්සනද! ලස්සන නෙවි බලන්න සීය ඉන්න හැටි… ගවනර් වාගේ ස්මාර්ට් නේද”
උන්දැ එහෙම කියල හිනා උනා.

කොහොම හරි අර බක්කි කරත්තෙන් වඩින හෙලන් ව දැකල හිත ගිය දියෙස් මුදලාලි හෙලන්ගේ තාත්තාගෙන් දූ ඉල්ලලා කපුවෙක් එවල තීන්නේ දෑවැදි මුකුත්ම එපා කියලයි.

වයස ඉතරක් නෙවි, කුල ගෝත්තර, වත් පොහොසත් කම් අතින් උනත් දෙන්නා අහසට පොළව වාගේ.

සීය ගේ දෙමව්පියෝ ඒ වෙද්දී නැති වෙලා හන්දාත්, උන්දැගේ නංගිලා මල්ලිලා සේරෝම ගේ බර කරට අරං පවුල බලාගත්තු ‘ලොකු අයියා’ උනු හන්දාත්, උන්දැගේ තීරණ ඔලට මොකෙක්වත් උඩින් ගිහිං නැතුවා. ඒ හන්දා මේ කසාදෙටත් විරුද්ධ වෙන්ට කවුරුත් ඉඳල නැහැ.

ඕන් ඔහොමයි හෙලන්, දියෙස් මුදලාලි ගේ ගෙදරට ආවෙ!

 

හෙලන් ගේ ලව් කේක් !

පහුවුණු සති අන්තයේ හාදයා ට ලව් කේක් කන්ට දොළ දුක් පහල වෙලා අමා හදල දුන්නා. ලව් කේක් කියන්නේ අටෝරාසියක් ජාති දාල හදන කේක් එකක්. ඒකෙ ඇතුල තෙතට උඩ හයියට තියෙන්ට ඕනැ.
ලව් කේක් හදන්ට අමාට කියා දුන්නේ අම්මම්මා.
අමාට අම්මම්මා ව මැවෙනවා… අමා දකිද්දී උන්දැගේ කොන්ඩේ ඔක්කොම සුදු වෙලා. කොණ්ඩය කොටට කපා හිටියේ ඒ වෙද්දී සෑහෙන්න කොන්ඩේ ගිහිං තිබිච්චි හන්දා. ඈ සුදුයි, හීන්දෑරියි, ටිකක් විතර උස යි. උල්වුනු නිකටක් එක්ක ලස්සන දිග බෙල්ලක් තිබුණා.

අම්මම්මගේ දූ හෙවත් අමාගේ මෑණියන්දැ සුකුරුත්තම් ඉවුම් පිහුම් ගැන වැඩි උනන්දුවක් නැති නිසා  උන්දැ ගේ රෙසිපි සේරෝම සින්නක්කරේ ලියල දුන්නේ අමා මිණිබිරි පොඩ්ඩ ට.

අම්මේ ඒ දවස්වල අම්මම්මා යි අමායි ඔයි රෙසිපි පොත් පෙරළන් නටපු ජවුසන්!

අම්මම්මා ගාලු ඉන්න කොට ඉස්කෝල නිවාඩුවට අමා එහෙ නතර වෙනව. ආයේ මොනාද තින්..පේස්ට්‍රි ද කට්ලට් ද මොස් ජෙලිද කේක් ද ඔයි එකේක ජාති!
සේරෝම හදන හැටි ලියල තීන්නේ උන්දැ ගේ සුප්‍රසිද්ධ රෙසිපි පොතේ.

හවසට අපි දෙන්නා උණු උණු තේ බොන්නේ බීරළු කැටයම් වැරන්ඩාවේ වේවැල් පුටුවල ඉඳගෙන.

තේ බොන ගමන් අම්මම්මා මට පරණ කතා කියනවා. එයා පොඩි සංදියේ, තරුණ සන්දියේ වෙචිචි දේවල්…

ඔය පරණ කතා මගේ මනසේ ඇඳෙන්නේ කළු සුදු නැත්නම් සේපියා වර්ණ වලින්.

පොඩි සංදියේ මං හිතාන උන්නේ ඉස්සර ලෝකේ කළු සුදු ඉතරයි කියල! ගාලු අම්මම්මා ගේ අල්මාරි අස්සෙයි, නුවර ආතම්මගේ ට්‍රන්ක පෙට්ටි අස්සෙයි, අහුමුලු ඔල දාල තිබිල, මං ඇදල අරං හිට, පෙරලා පෙරළා බලපු පින්තූර ඇල්බම් සේරෝගේම තිවුණේ ඒ පාට හන්දා මට එහෙම හිතෙන්ට ඇති.

අම්මම්මා පවුලේ එකම ළමය වෙච්චි, හරි හුරතලේට හැදිලා තීන්නේ.

අතට පයට ඔක්කොම කරන්ට කට්ටිය හිටි නිසා දීගෙක යනකම්ම දෑතේ වැඩක් කරලා නැතුවා. පියානෝ ගහන්ටයි ලේස් ගෙතුම් වැඩයි කේක් හදන්ට යි ඇරෙන්ට කුස්සියේ ලිග්ගල් අස්සේ දැලි ගාගන්ට, පොල් ගාන්ට, පිටි කොටන්ට වාගේ බරපතල වැඩ නම් මුකුත් කරන්ට ගිහිං නැතිලු.

ළමිස්සි කාළේ උන්දැ කන්‍යාරාමෙට ඉස්කෝලේ යනවලු බක්කි කරත්තේ නැගල.

අම්මේ බලන්න එපාය හෙලන්ගේ ආඩම්බර කරත්තේ යන කොට! හිනා කඳුලක් නෑ මුණේ. ඔය තරුණ  ගැටවු බල බල උන්නට එකෙක් ගානකට ගත්තේ නෑ හෙලන්!

ඔහොම කියන්නේ ලොකු ආච්චි.
එයා තමා අම්මම්මගේ ලොකු නෑනා. එතකොට නම් ලොකු ආච්චි ඔව්ව කියන්නේ හිනා වෙවී. ඒ උනත් ඒ කාලේ ලොකු ආච්චිත් තරුණ දැරිවි වෙලා හිටි කොට, මධුබාලා වාගේ අම්මම්ම ඔහොම යනව දකිද්දී, එහෙමට පෙනුමක් ලස්සනක් නැති ලොකු ආච්චිට හීනි දුකක් ඉරිසියාවක් දැනුණා කියලා උන්දැම මා එක්ක කියලා තීනවා.
හැබැයි සීයා අම්මම්ම ව කැන්දන් ආවට පස්සේ නෑනලා දෙන්නා ගජ යාලුවෝ වෙලා තීනවා. අමා ලොකු වෙලා දෙන්නා වයසට ගිහිං, දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක් නැතිවෙනකම්ම ඒ යාළුකම් තිවුණා. ලොකු ආච්චි නැතිවුණු වෙලේ අම්මම්ම විස්සෝප උනා ලොකු ආච්චිගේ අනිත් නංගිලා වගේම.

ලංසි බාගයක් වෙච්චි හෙලන්, හරි මෝස්තරේට පිළිවෙලට ඇඳුම් ආයිත්තමුත් ඇඳ පැළඳගෙන යනකොට ඒ දිහා නොබලපු තරුණයෙක් ඉඳල නැතිව ඇති.

අම්මම්මා වයසට ගියත් හරි පිරිසිඳු වට පිළිවෙලට ඇඳපු කෙනෙක්. කෙස් ගහක්වත් එහා මෙහා නොයන්න කොණ්ඩේ පීරලා කටු ගහල, සාය ගවුම හොඳට මැදල මිසක් ආයේ අමා ට වත් ඈ ගමනක් යන්ට දෙන්නේ නෑ. අමාට ඉස්ඉස්ලෙල්ලම සාරියක් අන්දලා, සාරිය ලස්සනට පෙනෙන්න ඇවිදින විදිහ, වාඩි වෙන විදිහ ඔක්කොම කියා දුන්නේ අම්මම්මා. උරිස් පස්සට කරන්, නිකට උස් කරන් කුදු නොවී ‘කුල කාන්තාව’ වාගේ ඉන්ට ඕන කියල ඈ අමාට අවවාද දුන්නේ. ඔය ‘පුහුණුවීම්’ කරද්දී අම්මා නම් හොරෙන් හිනා වෙනවා මතකයි!

ඒ කාලෙත් එහෙම නම් ළමිස්සි කාලේ කොහොම මෝස්තරයක් තියෙන්ට ඇද්ද?!

ඔහොම සුකුමාරෙට අහංකාරෙට බක්කි කරත්තෙන් වඩින මේ රූප සුන්දරී ව දවසක් අහම්බෙන් වාගේ දැකපු පළාතේ තලතුනා මහතෙක්ට මේකට හිත ගිහිං…
එතකොට ඈට යාන්තම් දාසයයි.
ඔහු තරුණ විය ඉක්මවමින් තිස් පස් වෙනි වියටත් ලං වෙමින්…