දවල් කෑමට ලක්සා … 5 කොටස

මගේ අධ්‍යයන කටයුතු පටන් අරන් මාස කිහිපයක් ගෙවුන. කොහොමින් කොහොම හරි දවල් කෑමට ජින් ව එකතු කර ගන්න එක මගේ දින චරියාවේ අංගයක් බවට පත් වුණා. සිතාරත් සමහර දවස් වලට අපිත් එක්ක කන්න ආවා. ඉගෙනීමේ කටයුතු වලින් හෙම්බත් වෙච්ච ඔළුවට පොඩ්ඩක් හරි විවේකයක් දෙන්න, විහිළුවක් කරලා හිනාවෙන්න ඉඩ ප්‍රස්ථාව ලැබුනේ ඒ වගේ වෙලාවක තමයි. එදත් දවල් කම වෙලාවේ උයාගෙන ආපු බත් එකත් අරන් මම කැන්ටින් එක පැත්තට ගියා.

හ්ම් වෙලාව 1 ත් පහුයි. කෝ මේ ජින්? … සිතාරා නම් එන්නේ නෑ කිව්වනේ.  ජින් එනකම් හොඳ තැනක් බලල වාඩි වෙන්න ඕනේ.

මම ලංකාවේදී උයන්න තියා කුස්සිය පැත්තකට වත් ගියා කෙනෙක් නෙවෙයි. ඔය ඉඳල හිටලා කේක් එකක් දෙකක් හැදුවට අඩු ගානේ පරිප්පු හොද්දක් වත් හදාගන්න මම දැනන් හිටියේ නෑ. හැබැයි ඉතින් මෙල්බර්න් අවට පස්සේ අනේ කියල මමත් තනියම උයන්න පිහන්න පුරුදු උනා… නෑ නෑ පුරුදු උනා නෙවෙයි පුරුදු වෙන්න උනා.

‘අපූ! ඔයා ගොඩක් වෙලාද ඇවිත්? සමාවෙන්න ඕනී. මට තාත්තාගෙන් කෝල් එකක් ආවනේ. ඒකයි පරක්කු උනේ’. ජින් අමුතුම කෑම ජාතියක් අරන් ඇවිත් කියනවා.
‘ඕක සමාව ඉල්ලන්න දෙයක්ද? අපි යාලුවෝ නේ… එක නෙවෙයි මොනාද ඔයා ඔය කන්න අරන් ඇවිත් තියෙන්නේ?’ නිකම් සුප් එකකට නුඩ්ල්ස් දාල වගේ. සුප් එකේ ඉස්සෝ පාවෙන වත් පේනවා.
‘මේවද? මේවට කියන්නේ ලක්සා කියල. මම නම් හරිම ආසයි. ඔයා මේවා කාල නැද්ද ?’

එක එක ජාතියේ මල්…4 කොටස

ජින්ට කෑම ඇනවුම් කරන්න කියල මම කැන්ටිම කෙළවර එළිමහනට ලංවෙන්න තිබුණු මේසයක වාඩිවුණා. දවල් කෑම වෙලාව නිසාද කොහෙද කැන්ටිම සරසවි තරුණ තරුණියන්ගෙන් පිරිලා.එක එක ජාතිවල කට්ටිය. සුදු, කළු, දුඹුරු – යුරෝපිය, ආසියාතික, අප්‍රිකානු – ඔය හැම වර්ගයකම අය. ඇත්තටම මෙල්බර්න් නගරය කොච්චර බහු සංස්කෘතික ද?

‘කෑම ලෑස්තියි මහ රැජිනියනි’ සැන්ඩ්විච් පිඟන් දෙකක් අරන් ජින් ඉක්මනටම ඇවිත්.

ජින්ගේ කෝලම් වලට හිනා වේවිම මම සැන්ඩ්විච් එකක් අතට ගත්තේ බඩ පනුවෝ ඒ වෙනකොට මහා උද්ඝෝෂණයක් ආරම්භ කරලා තිබුන නිසා.

‘ඔයා මොනවා ගැනද හිත හිත හිටියේ අපූ? මං දැක්ක ඔයා බර කල්පනාවක ඉන්නවා. හා හා මං දන්නවා… ඔයා ලංකාවේ ඉන්න බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් ගැන නේද හිතුවේ?’

‘ලංකාවේ ඉන්න බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් ගැන මොකටද හිතන්නේ ජින්? එයා ලංකාවෙනෙ…මං කල්පනා කරේ මෙල්බර්න් වලින් බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ්ස් ල තුන් හතර දෙනෙක් සෙට් කරගන්නේ කොහොමද කියල…’

මාත් අත ඇරියේ නෑ. ඒ දවස් වල යාලුවෝ ඉසුරුට කියනවා ‘ඕයි තමුසෙටම ගැලපෙන බෝක්කු කටක්නේ තමුසෙගෙ හාමිනේටත් තියෙන්නේ. උඹලගේ ළමයි අනිවා පාර්ලිමේන්තු යවපන්.’ කියල. ඕක මතක් වෙලා හිනා යන්න ආවත් අමාරුවෙන් තද කර ගත්තේ ඊට පස්සේ ජින් අහන ප්‍රශ්න පත්තරේට උත්තර ලියන්න වෙන නිසයි.

‘නෑ ජින්. මම කල්පනා කරේ මෙල්බර්න් වල කොච්චර රටවල් වලින් ආපු අය ඉන්නවද කියල.’

‘ඔව් එක ඇත්ත. මම මෙල්බර්න් වලට කැමති එක හේතුවක් ඒක. මම ඔස්ට්‍රේලියාවට එන්න කලින් චීනෙන් පිට කොහේ වත් රටකට ගිහින් තිබුනේ නෑ. හැබැයි මෙහෙට ආවට පස්සේ මට හිතෙනවා ලෝකේ හැම රටකම නියෝජිතයෝ මෙහෙ ඉන්නවා කියල. කොහෙන් ආවත් මිනිස්සු මිනිස්සුම තමයි අපූ. අපි අතරේ තියෙන සංස්කෘතිමය වෙනස්කම් නිසා අපි බේද වෙන්න ඕන නැහැනේ. එක එක ජාතියේ අය ඉන්නකොට එතන අමුතු ලස්සනක්, විශේෂත්වයක් මම දකිනවා. එකම ජාතියේ මල් තියෙන පාත්තියකට වඩා එක එක ජාතියේ මල් තියෙන පාත්ති මට ලස්සනට පේනවා.’

‘ඔව් ඔයා කියන දේට මාත් එකඟයි. ඒ උනාට ගොඩක් මිනිස්සු තමන්ට වඩා වෙනස් අයට අකමැතියි නේ. නේද?’

‘අපූ එහෙම කට්ටියට තියෙන ප්‍රශ්නේ තමයි, එයාල හිතන්නේ තමන් ජිවත් වෙන විදිය තමයි මනුස්සයෙක්ට ජීවත්වෙන්න තියෙන එකම විදිය කියල. තම තමන්ගේ ආගමේ නැත්නම් සංස්කෘතියේ දෘෂ්ටි කෝනෙන් තමයි හැම දෙයක්ම දකින්නේ.’

‘එහෙම දැක්කට කමක් නෑ ජින්. හැබැයි එයාල ඒ දැක්මෙන්ම අනිත් මිනිස්සුන්ව වර්ග කරලා ලේබල් ගහන එක තමයි මට දිරවන්නේ නැත්තේ.’

පිස්සු වහන්ගතයක් වගේ හිටියට ජින් ට සාමාන්‍ය මනුස්සයෙක්ට වඩා ගැඹුරු ජීවන දර්ශනයක් තියෙනවා කියල මට මුලින්ම දැනෙන්න ගත්තේ එදා උනු මේ කතා බහෙන් පස්සෙයි…

පසුපසින් හඹා එන කහ මලින් සැරසුණු මාවතේ මතක පෙරහැර – 3 කොටස

මහාචාර්ය ලී ගේ මිටීම ඉවර වෙනකොට දවල් වෙලා. ආපහු ලැබ් එකට යන ගමන් අද දවල්ට මොනවාද කන්නේ කියල හිතල බැලුව.
කැන්ටින් එකේ කෑම ගණන් වැඩියි. ලොකු රහකුත් නෑ. ඒ උනාට ඉතින් මොනවා කරන්නද. අද නැගිටිනකොට පරක්කු උන නිසා මුකුත් හදන් එන්නත් බැරි උනානේ.
‘ආහ් මේ එන්නේ … කොහොමද මීටින් එක? පැයක් විතර ගියා නේද? නැගල ගියාද?’ ලැබ් එකේ දොර ඇරන් යන කොටම සිතාරා කෑ ගහලත් ඉවරයි.
‘අවුලක් නෑ සිතාරා. ලී ට එච්චර වයස නෑ වගේ. සැර පාටකුත් නෑ. අපි ඉස්සරහට කරන්න ඉන්න වැඩ ගැන පොඩි කතා බහක් කරේ. මගේ පර්යේෂණයට වැදගත් වෙයි කියල හිතපු ලිපි කීපෙකුත් දුන්න. මේ’
මම බරට බරේ අතේ තිබුන ෆයිල් එක පෙන්නන ගමන් කිව්වා. සිතාරා මට වඩා  මාස හයකට කලින් ආචාර්ය උපාධිය පටන් ගත්ත කෙනෙක්. ඒ වගේම වයසිනුත් මට වඩා අවුරුදු කීපෙකින් වැඩිමහල්. ඒක නිසා මම ගොඩක් දේවල් ගැන උපදෙස් ගත්තේ එයාගෙන්.

‘මාර බඩගිනියි … ඔයා දැන්ම කනවද සිතාරා?’

‘ම්ම්ම් මම මේ වැඩේ ඉවර කරලම කන්න කියල අපූ… ඔයාට බඩගිනි නම් කන්න. එකට කමක් නැහැ.’

සිතාරා පස්සේ කන්නම් කිව්වා නිසා මම මොනා හරි කැන්ටින් එකෙන් කන්න හිතාගෙන ඒ පැත්තට ගියා.

අපි ඉන්න ගොඩනැගිල්ලේ ඉඳන් කැන්ටිම දිහාට ටිකක් දුරයි. කැන්ටිම දිහාට යන්න තියෙන කෙටිම මාර්ගේ ‘Memorial Drive’ හෙවත් අනුස්මරණ මාවත දිගේ කෙලින්ම යන එකයි. හෙවනට ලොකු අතු තියෙන ගස් වවපු ඒ පාරේ ඇවිදින්න ආස හිතෙන තරමට සෞන්දර්යාත්මකයි. නම නොදන්නා ඒ ගස් හෙවනේ ඇවිද ගෙන යද්දී මට මතක් උනේ ඒ වගේම තවත් ලස්සන හෙවනින් යුතු මාවතක්. ඒ මාවතත් විශ්ව විද්‍යාලයක් මැදින් යන, දෙපැත්තේ අවුරුදු ගානක් වයස ගස් තියෙන සුන්දර එකක්. අනුස්මරණ මාවත දෙපැත්තේ තිබුන ගස් වල රෝස පාට මල් තිබුනට මගේ හදවතේ අමරණිය වෙලා තිබුණු ඒ අනික් මාවත හැමදාම සැරසුනේ කහ මලින්. අනුස්මරණ මාවතට හැතැප්ම දහස් ගානක් එහා මුහුදෙන් එතෙර පුංචි රටක දුවිල්ලෙන් පිරුණු ගෙන්දගම් නගරයක සැඟවිලා තිබුණු ඒ ලස්සන මාවතේ කොච්චර නම් ලස්සන මතක සටහන් වැළලිලා ඇත්ද?
නමුත් ඒ ලස්සන මතක කෙළවර උනේ අන්තිමට කොච්චර අවලස්සන විදියටද? ඒ පෑරුණු හිත හදාගන්න අන්තිමට මම ඒ ගෙන්දගම් නගරය විතරක් නෙවේ මගේ පුංචි දිවයිනත් දාලා දුර රටකට ආව. ඒ උනාට ඒ කහ මලින් සැරසුණු මාවතේ මතක පෙරහැරත් මාත් එක්කම මුහුදු තරනය  කරන් ඇවිත් වගේ…

‘අපූ! ඔයා මුණ ගැහුණු එක කොච්චර එකක්ද!’ එක පාරටම ඇහුනු සුපුරුදු කටහඬකින් මම ගැස්සිලා බැලුව. මටත් නොදැනීම මම කැන්ටින් එක ළඟටම ඇවිත්. පිටි පස්සේ ඉඳන් කෑ ගහල තියෙන්නේ ජින්.

‘හායි ජින්! අද මම ඉව්වේ නෑනේ. කැන්ටින් එකට ආවේ කන්න කියල.’

‘අඃ හොඳයි හොඳයි, අද ඔයා මාත් එක්ක ලන්ච් ගන්න ඕනේ. මමත් මේ කම්මැලි කමේ හිටියේ තනියම කන්න.’

‘එහෙනම් ඔන්න ඔයා අද මගේ ගයිඩ් වෙන්න හොඳේ… මම කැන්ටින් එකට අලුත්. තාම එක පාරයි කාල තියෙන්නේ. රස කෑම මොනවාද කියල ඔයා කියන්න ඕනේ.’

ඒ දඟකාර හිනාවමද මේ? – 2 කොටස

ලී ගේ කාමරේ හොයා හොයා ඇවිදින කොට කොරිඩෝවේ කෙලවරින් එකපාරට මතුවුනේ තවත් ආචාර්ය උපාධි අපේක්ෂක ශිෂ්‍යයෙක් වෙන ජින්. කවුරු උනත් ගෑණු ළමයෙක් දැක්කොත් මල්සරා වගේ හිනා වෙලා හායි හූයි ගාන එක ජින් ගෙ පුරුද්දක්. එදා මාව දැකල ‘හායි බියුටි’ කියල කෑ ගැහුව පාරට නම් මට තිබුන බය වාෂ්ප වෙලා ගිහින් හිනා ගියා හොඳටම.
‘ජින් ඔයා මොකද මෙහෙ කරන්නේ?’
‘අපූ මම මගේ සුපවයිසර් ආචාර්ය ඇන්ඩෲ ව මුණගැහෙන්න ආවා. ඔයා ඇයි මේ දොරවල් දිහා බල බල යන්නේ? කාවද හොයන්නේ? ‘ ජින් ට ප්‍රශ්න ගොඩයි. මගේ නම අපුර්වා උනාට එයාට ඒක කියාගන්න බැහැ. මගේ නම අහපු මුල් දවසෙම ‘අපුර්වා’ කියද්දී දිව උලුක් වෙනවා කියල එයාම ‘අපූ’ කියල දා ගත්ත.
‘මගේ සුපවයිසර් ලී ගෙ කාමරේ හොයන්නේ. මට එයා එක්ක මීටිමක් තියෙනවා. ඔයා දන්නවද එයා ඉන්න තැන?’
‘ආහ් ලී ඉන්නේ අර පැත්තේ … එන්න මම පෙන්නනම්. යමු.’
ජින් පස්සෙන් යන ගමන් මට ආයෙත් මතක් උනේ ඉසුරු. එක පාරටම නම් ඉසුරු ජින් ට සමාන කරන එක මහා විකාරයක්. ඉසුරු ලංකාවේ සිංහල කොල්ලෙක්. ජින් චීන ජාතික කොල්ලෙක්. ඒ උනාට ජින් ට තිබුනෙත් ඉසුරුගේ අර නාහෙට නාහන දඟ හිනාවමයි. මේ මට පේන හැටිද? කෙනෙක් අමතක කරන්න හදන කොට අහක ඉන්න අයත් ඒ වගේ පේන්න ගන්නවද? මට තේරෙන්නේ නෑ. මේ වගේ වෙලාවක මේ වගේ මළ මඟුල් හිතෙන්නේ ඇයි?
‘ලී හරිම දක්ෂ යි. ඔයා හරිම වාසනාවන්තයි එයා යටතේ වැඩ කරන්න හම්බෙච්ච එකට.’ ජින් කිව්වේ මගේ අවුල් වෙච්ච සිතුවිලි දාමයට බාධ කරමින්.
‘ඔන්න අපූ අපි තැනට ආව. මේ තියෙන්නේ ලී ගෙ කාමරේ. එහෙනම් මම යනවා.’
‘ලොකු උදව්වක් ඔයා කරේ ජින්. ගොඩක් ස්තුති.’
ජින් ට සමු දීල මම දොරට තට්ටු කරා.
ලී මොන විදියේ කෙනෙක්ද දන්නේ නෑ. ජින් නම් එයාගේ ෆෑන් කෙනෙක් වගේ. මගෙන් අහන ප්‍රශ්න වලට හරියට උත්තර දෙන්න ඕන. නැත්තම් පළවෙනි දවසෙම හිතයි මේ මොන මැටි කෙල්ලෙක්ද කියල. නෑ නෑ එහෙම ඍණ විදියට හිතන්න නරකයි. ආත්ම විශ්වාසය තියෙන්න ඕනා.

කාමරේ ඇතුලින් ‘කම් ඉන්’ කියල ඇහුන නිසා එහෙම හිතාගෙන මම දොර ඇරන් ඇතුලට ගියා.

ලොක්කව හම්බෙන දවස – 1 කොටස

උදෙන් නැගිටින්න හිතාන හිටියත් සරත් සමයේ සීතලට මට ඇඳේ ගුලිවෙලාම ඉන්නයි හිතුනේ. සරත් ඍතුව කියන්නේ සීතල පටන් ගන්න කාලේ. ලංකාවේ ගිනි රස්නේ ඉඳන් ආපු මට ඒකත් ගැහෙන තරමට සීතල. ඒත් ඉතින් මොනා කරන්නද… ගෙදරදී වගේ තේ හදල ‘නැගිටින්නේ  නැද්ද පුතේ’ කියල කෑගහන්න අම්ම ළඟ නෑනේ. එලාම් ඔරලෝසුවට පණ තියෙනව නම් අස්වීමේ ලිපිය බාර දීල ගොඩක් කල්. තුන් හතර පාරක්ම ‘ස්නුස්’ බොත්තම ඔබ ඔබ ඉදල අන්තිමට නැගිටින කොට 7 ත් පහුයි. ඒත් උදේ 7 කියල කියන්නවත් බෑ – එච්චරට කළුවරයි. කොහොම හරි අද නින්දෙන්ම වගේ මං නාල කාල ලැහැස්ති උණා.
අද මට විශේෂ දවසක්. ආචාර්ය උපාධියට  ඇවිත් සතියක් ගෙවුනත් අද තමයි මගේ මහාචාර්ය වරයා හම්බෙන්නේ. එයා මෙතුවක් කල් විදෙස් ගත වෙලා හිටි නිසා මගේ මුල් සතිය ගෙවුනේ කාර්යාලය සකසා ගන්න, ශිෂ්‍ය ලියාපදිංචි වීමේ කටයුතු වගේ දේවල් කරන්නයි. හරියට වැඩ පටන් ගන්න යන්නේ අද තමයි ලොක්ක හම්බ වෙලාම.
ඇත්තම කියනවා නම් හිතේ පොඩි බයකුත් තියෙනවා. මොකද ගෙවුණු සතිය තුළ අනිත් ආචාර්ය උපාධිය කරන ළමයි හම්බ වෙලා කතා කෙරුවා. ඒ අතරින් සමහර අය එයාලගේ මහාචාර්ය තුමාට පණ බයයි. අනික සමහරුන්ගේ මතයක් තිබුන ආසියාතික – විශේෂයෙන්ම චීන සම්භවයක් තියෙන මහාචාර්ය/ආචාර්ය වරු ටිකක් ‘සැර’ යි කියල. මගේ එක්කෙනත් චීන ජාතිකයෙක් නිසා මේක මගේ හිතේ වැඩ කරා.
ලැබ් එකට යනකොට උදේ නවයත් පහු උනත් ඒ වෙනකොට ඇවිත් හිටියේ තව කීප දෙනෙක් විතරයි. මට ඉස්සරහින්ම ඉන්නේ ඉන්දියන් ජාතික කල්පන්. එහා කොනේ සිතාරා – තවත් ලංකාවෙන් ආපු කෙල්ලෙක්. එදා හිටියේ ඒ දෙන්න විතරයි ඒ වෙනකොට.
‘මොකද හලෝ මේ මෝහිනී වගේ? ගිහින් කොණ්ඩේ පීර ගන්නවා. ලොක්ක හම්බෙන්න යන කොට පිළිවලට යන්න එපැයි’ සිතාරා හිනා වේවි කිව්වේ හුළඟට අහුවෙච්ච මගේ කොණ්ඩේ දැකල. සරත් කාලෙට මෙල්බන් නගරයේ හරිම හුළං. ට්‍රෑම් රථයෙන් බැහැල කැම්පස් එකට ඇවිදින කොට සීතල හුළං ඇවිත් දිග කොණ්ඩ අයාලේ යවනවා.
‘එයා යන්නේ මහාචාර්ය වරයා හම්බෙන්න මිසක් බෝයි ෆ්‍රෙන්ඩ් හම්බෙන්න නෙවෙයි’ කල්පන් කිව්වේ මං දඩි බිඩියේ කොණ්ඩේ පිරද්දී.
මෙයාලට විහිළු. මමනේ දන්නේ මං බයේ ඉන්න තරම.එහෙම හිත හිත මං ලැබ් එකෙන් පිට උනේ මහාචාර්ය ලී ගේ කාමරේ නම අතේ ලියාගෙන, ගොඩනැගිලි සිතියමෙන් තැනත්බලාගෙනයි.