මම කියන්නේ කව්ද කියන එක මට හැමදාම තිබුන ප්‍රශ්නයක්. ගොඩක් වෙලාවට ‘මට වෙන්ඩ ඕන කරන මම’ සහ ‘ස්වභාවික මම’ අතර මම දෝලනය උනා කිව්වොත් හරි. තමන්ගේ ස්වභාවයෙන් වෙනස් වෙන්ඩ හදන්නේ ඇයි කියන්න මම දන්නේ නැහැ. ඒ වගේම තමන්ව වෙනස් කරලා පෙන්නන්න හදන්නේ ඇයි කියන එකටත් මට උත්තරයක් නැහැ.
මම දන්නේ මාත් එහෙම වෙනස් පුද්ගලයෙක් වෙන්ඩ හැදුව කියන එක විතරයි.
මෙතැනදී මම කියන්නේ තමන්ගේ දුර්වලතා හඳුනාගෙන, වැරදි හදාගන්න එක නෙවි.
තමන් කව්ද කියන එක හරියට හඳුනා ගන්නේ නැතිව තමන් හිතෙන මවාගත්තු කෙනෙක් වෙන්ට යෑම.
මේ සටහන ලියන්න හිතුනේ ඊයේ බලපු ‘ජේන් එයර්’ චිත්‍රපටය නිසා. ජේන් එයර් කියන්නේ මගේ ප්‍රියතම පොත් වලින් එකක්. ගොඩක් සැරයක් කියවපු නිසා සමහර දෙබස් කට පාඩම්. මට මුලින්ම ජේන් හම්බ උනේ ගොඩක් පොඩි කාලේදී. ඒ කියන්නේ අවුරුදු 9 – 10 වගේ වයසේදී. මම කියෙව්වේ සිංහල පරිවර්තනයක්. මට මතකයි ඒකෙ එක තැනක ජේන්ට ‘මගේ අබ ඇටය’ කියල අමතනවා.
ඒ කාලේ නම් මට හිතුනේ මොන පිස්සු කතාවක්ද මේ කියල. පොඩි වැඩිනේ මම. ඒ වගේ ගැඹුරු ආදර කතා තේරෙන්නේ නැහැ අවුරුදු 10 දී. අවුරුදු 10 කියන්නේ ඉනිඩ් බ්ලයිටන් ගේ පොත් වලට පිස්සු වැටෙන කාලේ. මං පණ්ඩිත කමට බ්‍රොන්ටේ කියවන්ට ගියාට!
ආයෙමත් මට ජේන්ව මුණ ගැහෙන්නේ ඊට අවුරුදු ගානකට පස්සේ. අවුරුදු 16 දී.
හැබැයි ඒ වෙද්දී මට එලිසබෙත්ව මුණ ගැහිලා ඉවරයි. මේ කියන්නේ ප්‍රයිඩ් ඇන්ඩ් ප්රෙජුඩිස් හි එලිසබෙත් බෙනට් ගැනයි.
සා පෙළ විභාගෙට පාඩම් කරන්ඩ ඕන කාලේ මට එයාව හමු වුනේ. එලිසබෙත් ගැන කිව්වොත්, හම්බුන දා ඉඳන් එයා තමයි මට වෙන්ඩ ඕන උනේ. රූමත් නැණවත් ලිසී! ඔයා වගේ බය නැතිව ඕන සභාවක් ඉදිරියේ මුඛරිව කෙලිලොල්ව ඉන්ට පුළුවන් නම්! කව්රු මොනා කිවත් තමන්ගේ මතයේ අභිමානයෙන් ඉන්ට පුළුවන් නම්! ඒ වගේම කියන්ට ඕන දේ අදාළ කෙනාට නියමෙට වැදෙන්න නියම වෙලාවට කියන්නත් එයාගේ තිබුනේ පුදුම දක්ෂතාවක්.
ආයෙමත් ජේන් ගැන. සා පෙළ කරලා නිකන් ඉන්න කාලේ බ්‍රිතාන්‍ය කවුන්සිලයෙන් නිකමට වගේ මං ජේන් එයර් පොත අරන් කියවන්න ගත්තේ. හරි ලොකු පොතක් ඒක.
ලිසීට වගේ ජේන්ට ලස්සන කල එළියක් තිබුනේ නැහැ.
ඒත් පොත ටිකක් දුර යද්දීම ජේන් මාව ඇඬෙව්වා. එක තැනකදී නෙවි, කීප තැනකදීම. සමහර තැන් කියවද්දී මගේ කකුල් දෙක පණ නැති වෙනවා වගේ දැනුනා.
හැබැයි පොත කියවල ඉවර කරාට පස්සේ මම තීරණය කරා මම නම් ජේන් වගේ වෙන්නේ නැහැ කියල. ජේන් එයාගේ ආදරේ දාල යනකොට මම හිතුවේ ජේන් මහා මෝඩියක් කියල. මම නම් කවදාවත් ඔහොම යන්නේ නැහැ කියල මම හිතුව. ජේන්ගේ තීරණේ මට ඒ වෙලාවේ පෙනුනේ තේරුමක් නැති දෙයක් හැටියට. එයාගේ කැප කිරීමේ හැකියාව – ඒ වගේම මොන තරම් වේදනාත්මක උනත් නිවැරදි දේ කිරීම – මට හිතුනේ මෙච්චරම goody two shoes වෙන්ඩෝනෙද කියල.
නමුත් පස්සේ කාලෙකදී – මාත් ජේන්ගේ වයසට ආසන්න වයසකදී වෙච්චි සිදුවීම් පෙළක් නිසා මට තේරුම් ගියා ජේන්ට මම අච්චර ආදරේ කරන්ට හේතුවත්, එයාට මාව අච්චර අඬවන්න පුළුවන් වෙච්චි හේතුවත්.
ඒක තමයි මගේ පලවෙනි ආදරේ. දැනට අවුරුදු දහයකට වගේ කලින්. ගොඩක් ඉස්සර…ඉස්සෙල්ලම මුළු හදවතින්ම දැනෙන්න ආදරේ කරා. එයා මගේ හොඳ යාලුවෙක් (අපි එයාට ඉසුරු කියමු). නමුත්…ඒ වෙනකොටත් මගේ හොඳම යෙහෙළිය සිතාරා එයාට ආදරේ කරන්න අරන්. ඉසුරු ගෙන් සිතාරට හොඳ ප්‍රතිචාරයක් නොලැබුනාට සිතාරා ආදරේ කරේ පිස්සුවෙන් වගේ. ඒක මම වගේම අපි වටේ හිටපු හැමෝම වගේ දැනන් හිටිය. පිස්සු කෙල්ලෙක් කියල සමහරු එයාට හිනා උනා. ඊළඟ අවාසනාවන්ත කාරණේ ඉසුරුගේ හොඳම යාලුවා මට ආදරේ කරපු එක. අවුල් ජාලයක්. සිතාරා මගේ ආදරේ ගැන දැන හිටියේ නැහැ. ඒත් මම දැක්ක ඒ කෙල්ල ඉසුරු නිසා කොච්චර ඇඬුවද කියල. මගේ හිත හොඳටම කැඩුන. මගේ හොඳම යෙහෙළියගේ කඳුළු උඩින් මට හිනාවෙන්න පුළුවන් උනේ නැහැ. ඉසුරුටත් එයාගේ යාලුවාගේ ප්‍රශ්නේ. අපි දෙන්න දවසක් මිනිත්තු ගානක් එකිනෙකා දිහා බලන් හිටිය. මුලින් අහක බලා ගත්තේ මම. අහක බලද්දී මම දැනන් හිටිය ඒ අපේ ඇස් කතා කරන අන්තිම වතාව වේවි කියල.
අපි හතර දෙනා අද හතර දිහාක. අන්තිමට අපි කාටවත් අපිව අයිති උනේ නැහැ. අපි ගත්තු තීරණයන් නිසා – තව කෙනෙකුට දුකක් දෙන්න බැරි වීම නිසා – අපි සතුටෙන්ද කියල මට ප්‍රශ්නයක් තියෙනවා. නමුත් වෙන තීරණයක් ගත්තනම්…ඒත් අපිට සතුටෙන් ඉන්න පුළුවන් වේවිද?
මං කරපු වගේ වැඩක් ලිසී නම් කවදාවත් කරන්නේ නැති විත්තිය මම දැන් දන්නවා.
ඊයේ ජේන් එයර් බලද්දී මට මතක් උනේ මාවම.
කොච්චර උත්සහ කරත් මම ලිසී නෙවෙයි.
අමා
ස්නේහයේ නගරය 