සාමාන්‍යයෙන් සිදුවන පරිදිම පෙම්වතියක් ලද පසු චන්නගේ යහළුවන් ආශ්‍රය අඩු විය.
‘දැක්කද චන්නත් කාර් එකක් අරන්’ දිනක් මිතුරියක් මා සමඟ කියා සිටියාය.
‘ඇත්තද … වෙන්නැති එහෙනම්. දැන් යන්න ගමනුත් ඇති නේ’
‘කෝ ඔයා යාළුවගේ විස්තර දන්නවා මදිනේ… නතාෂා වෙන්නැති කාර් එක අරන් දුන්නේ. තාම කැම්පස් අවුට් වෙලත් නැතුව චන්න කොහොමද කාර් ගන්නේ’
‘හ්ම්’
වැඩි සෝබනයක් නොපෙන්නුවත් චන්නගේ දෙමාපියන් ද ධනවත් බව මම මිතුරිය හා කියන්නට ගියේ නැත.
පෙරදී පැය ගණන් ඕපාදුප, රට තොට විත්ති, නවකතා, චිත්‍රපටි ආදිය ගැන දෙඩවූ මගෙත් චන්නගේත් කතාබහ අහම්බෙන් මඟදී හමුවෙන ‘හායි – බායි’ කීමකට සීමා වී ගියේය. අවසන් වසරේ විෂය තෝරා ගැනීමේදී මම ඕනෑ කමින්ම චන්න තෝරා නොගනී යයි සිතු විෂය තෝරා ගත්තෙමි. ඔහුගේ රුචි අරුචි කම් හොඳින් දැන සිටි මට මෙය අපහසු කාර්යයක් වුයේ නැත.
අවසන් විභාග ප්‍රතිපල පැමිණි දින මම පුවරුවේ ඉදිරිපස සිටගෙන මගේ ප්‍රතිපල කියෙවුයෙමි. මගේ අංකය ට අදාළ ලකුණු බලාගත් පසු ඇස ගියේ චන්නගේ අංකය වෙතය.
මට සිනහ නැගිණි.
මගේ ප්‍රතිපල ලියාගන්නට පෑනක් සොයමින් අනෙක් පස හැරුනෙමි.
‘අහ් චන්න … ඔයාව දැක්කේ දැන්නේ’
‘පෑනක් නේද හෙව්වේ. මෙන්න පෑනක්…’ මම කතා නැතිව ඔහුගෙන් පෑන ගතිමි.
‘සඳමිණි ඉහලින්ම පාස් වෙලා. කන්ග්රැට්ස්! බැච් ටොප් නේද? ආව් ආව්’
‘ඉතින් ආව් ආව් මම විතරද? කියන කෙනාත් බැච් ටොප් නෙවෙයිද?’ මම සිනා සෙමින් ඇසුවෙමි.
‘ඒක තමයි… බලන්න ඔයාල දෙන්නම එකම ලකුණු! හරි ශෝක් අනේ… මේක සෙලිබ්‍රෙට් කරන්න අද අපි කොහෙන් හරි කමු. ඔයත් එන්න සඳා’ හදිසියේ එතනට ප්‍රතුර්භුත වූ නතාෂා චන්නගේ අතේ එල්ලෙමින් පැවසුයේ තොදොල් වෙමිනි.
ඒ වසරේ සම ලකුණු ගනිමින් පළමු පෙළ සාමාර්ථ හිමි කර ගත් ‘බැච් ටොප්’ ලා දෙදෙනෙකු විය.
සරසවියේ අප හමුවූ අවසාන දින එය විය. සුව වීමට ඔන්න මෙන්න තියෙන තුවාල කෝටුවකින් ඇන නැවත පාරා නොගන්නෙමි යි මම අදිටන් කර ගතිමි.
චන්න හා නතාෂා විවාහ වීමට යන බව මට ආරංචි වුයේ ඉන් වසරකට පසුය. ඒ වන විට මම ඕස්ට්‍රේලියාවේ පදිංචියට යාමට කටයුතු සුදානම් කොට තිබුණි.
චන්න මට දුරකතනයෙන් අමතා මඟුල් කීවේ මා රට හැර යාමට දින දෙකකට පෙරය.
‘ඔයාට එන්න වෙන්නේ නැති විත්තිය මම දන්නවා. ඒත් මගේ වෙඩින් ඒක ඔයාට නොකිය කොහොමද’ විවාහ උත්සවය යෙදී තිබුනේ මා යන දවසට සති දෙකකටත් පසුවය.
මම ඔහුට සුභ පැතුවේ මුළු හදින්මය. මට අහිමි සතුට වෙනකෙක් හෝ හිමි කර ගැනීම යහපත් දෙයකි. මම ඒ ගැන සිතා සතුටු වුයෙමි.
දුරු රට කම්මැලිකමෙන් සිටි වෙලාවක මුහුණු පොතේ සැරි සරද්දී ඔවුන් දෙදෙනාගේ මංගල ඡායා රූප දුටිමි. කඩවසම් මනමාලයාත් හින්දි නිලියක් සේ දිස්වූ මනමාලියත් දෙස බලා මම සුසුමක් හෙළිමි.
මෙල්බන් හි පදිංචියට විත් දෙවසරකට පසු ශිත ඍතුවේ රාත්‍රියක අතු පතර විසිරි තිබු විශාල ගසක් මුල් ඉදිරි වැටෙනු සිහිනෙන් දැක නොසන්සුන් වී අවදි වුයෙමි. රාත්‍රිය සීතල වුවත් ඒ වන විට දිගට වවා තිබුණු කෙස් කළඹ දහදියෙන් තෙමී තිබිණ.
ගුප්ත විද්‍යා ගැන විශ්වාසයක් නොතිබුණද අනාගතය ගැන අපැහැදිලි සහගත අවිනිශ්චිත හැඟීමක් මා තුල ජනිත කරවීමට මේ සිද්ධිය සමත් වුයේ ඇයි දැයි නොදනිමි…
අමා
ස්නේහයේ නගරය 
ජන. 31, 2011 @ 15:53:07
ලස්සනයි, හැබැයි දුකයි. බූට් පාරක් කාල තියෙන ඕන කෙනෙකුගෙ බොක්කටම වදිනවා.
මේ යන විදිහට 3 කොටස හෙට දාවි නේද?
ආ තව එකක්, විශේෂයෙන්ම ස්තූති කරන්න ඕනෙ, අර ප්‍රොපයිල් එක ගව් ගාණක් ස්ක්‍රොල් කරගෙන ගිහිල්ලා හොයා ගන්න ඕනෙ “පේන” තැනක දැම්මට.