මැදියම පිපුණු කුසුමක් – 13

<< 12 කොටස

පෙම්වතියගේ අණෙන් සිය වැඩ නැවැත්වීම ට සිදුවීම නිසා දුකට පත් හේවායා මුහුණ පුළුටු කරගත්තද, ඔහුගේ මුහුණ දුටු පෙම්වතියට නම් සිනාව නවතාගැනීමට හැකිවුයේ නැති!

“ඔන්න ඉතින්.” මුදා හල වරලස නැවත සකසමින් කුමරිය හඬ අවදි කලේ හේවායා දෙස යටසින් බලමිනි.
“මේ අහන්න මගේ රන්. කියන්ට කාරනාවක් තියෙන හන්දයි මම…” ඇය සුසුමක් හෙළුවාය. මෙතෙක් වෙලා මුහුණේ රැඳී තිබුණු කෙළිලොල් නුරා ස්වභාවයද ඒ සුසුමට අසුවී ගසා ගෙන ගියාක් මෙන් ඇගේ මුහුණේ මතුවුයේ අපේක්ෂා භංග බැල්මකි. ඇයගේ වෙනස්වීම ඉවවැටුණු හේවායාද වහා ඇයගේ මුහුණ බැලීය. ඔහුගේ දෙනෙතේ වුයේ ප්‍රශ්නාර්ථයකි.
“මදුරා පුරේ ට මාව දෙන්ටයි පියරජතුමා තනන්නේ. ඉක්මනින්ම…බොහොම ඉක්මනින්ම මට නැව් නගින්ට වේවි…” ඇය කතා කලේ ඈතින් පෙනෙන නොපෙනෙන මායිමේ යන්තමින් දිස්වුනු කඳු වළල්ලක් දෙස නෙත් යොමාගෙනය. සිය හද රන් කිරුළු පලන් පෙම්බරයාණන්ගේ මුහුණ දෙස බලාගෙන, තමාට වෙනකෙක් හා සරණ යන්නට සිදු වනු බව, කෙසේ නම් පවසන්නටද?

එකදු මස් පිඩුවකුදු නොසෙල්වී, සෙල්මුවා බැල්මකින් යුතුව හේවායා මේ අසුභ ආරංචිය භාරගත් අන්දම දකින යමෙක්, මේ හේවායා නම් කුමරිය කෙරේ කිසිඳු ප්‍රේමයක් නැති අමනයෙකැයි සිතුවා නම් ඒ ස්වභාවිකය. කෙසේ වතුදු සිය පෙම්බරාගේ සියලු ඉරියව් හොඳින්ම දන්නා කුමරියට නම්, තදින් මිට මොලවා ගත් දෑතින් සහ පුට්ටු වූ දෙතොලින් යුතුව, සිටිනා හේවායාගේ සිතුවිලි හඳුනා ගැනීම අපහසු වුයේ නැති.

“සීදේවි…” හේවායා ආයාසයෙන් යමක් කියන්ට තනන බවක් පෙනුනි.
“මදුරා පුරේ අග බිසව් වුනාම මගේ සීදේවිට…” ඔහු දිව පැටලුනාක් මෙන් කතාව නැවැත්වීය. යලිත් දිගු හුස්මක් ගත හෙතෙම කතාව පටන් ගත්තේ ඔහුගේ සුපුරුදු තේජවන්ත විලාශයෙන් නොව බිඳුණු ස්වරයකිනි.
කුමරිය විසල් කරගත් දෑසින් යුතුව ඔහු දෙස බලා සිටියා පමණි.
“සීදේවි මදුරා පුරේ ගියාට මම තරහ වෙන්නේ නෑ… නමුත්… මගේ රාජ කුමාරි මා එක්කල එන්ට කැමති නම්… ඔව්… මගේ ජීවිතේ තියෙන තාක් කල් මගේ කුමාරිව මම රකිනවා.” බිඳුණු ස්වරයෙන් පටන් ගත වැකිය හේවායා අවසන් කලේ නම් සුපුරුදු ස්ථිර විශ්වාසී ස්වභාවයෙනි.

මෙතෙක් වේලා මිලින වී ගිය කුසුමක් මෙන් සිටි කුමරියගේ මුහුණ යන්තම් විකසිත වුයේ ඒ අවසන් වැකිය සවනත් වැකීමෙනි.
“මගේ රන් මාව එක්ක යනවා?” ඇය තමාට පිටුපා සිටි හේවායා ගේ ගෙල වටා මුදු මල්දමක් පලදන්නා සේ දෙඅත් යවා ඔහුගේ පිටි උරයේ හිස හොවමින් ඇසුවාය. සිය පෙම්බරා රජ අණට ද පිටුපා තමා සරණ කරගැනීමට සුදානම් බව ඇසු කුමරියගේ සිතේ ද, හුදෙක් ඕනෑම පෙම්වතියකගේ සිතක ඇතිවනවාක් මෙන් ආඩම්බරයක් මිශ්‍ර අමන්දානන්දයක් පහල වීම අරුමයක් නොවේ. රජ අණට පිටුපෑම කෙතරම් භයානකද? ඊටත් ඔහු පිටදේසක්කාරයෙකි. ඔහුට කියා උදව් දෙන්නට බලවත් ප්‍රභූන්, නෑසියන් මෙහි නැත. මිල මුදල් රන් රිදී ඔහු ළඟ නැත. ඔවුන් පැරදුනොත් පිය රජු ඇයට සමාව දුන්නත්, ඔහුට නම් අත්වනුයේ ඉතාම දුක්ඛදායී ඉරණමකි. එහෙත් ඒ සියල්ල තිබියදී ඔහු තමා වෙනුවෙන් සටන් කරන්නට ලැහැස්තිය!
එහෙත් ඇයගේ අහිංසක ප්‍රීතියට වැඩි ආයුෂ තිබුනේ නැත. සිය පෙම්වත් හේවායා ගැටෙන්නේ මුළු ලංකා දීපයේ අධිපති සිය පිය රජ සමඟය. නැත. එපමණක් නොවේ. මුහුදින් එතෙර නොදුටු කුමරාද ඔවුන්ට එරෙහි වනු ඇත. රාජධානි දෙකක් හා යුධ වදින්නට තනි හේවායකුට පිළිවන්ද?

දැඩි බියකින් කුමරියගේ හදවත ගැහෙන්නට විය. හටගත් ප්‍රීතිය ක්ෂණයෙන් නැතිවී ගියේ දැල්වෙන පහන් සිලක් හදිසියේ සුළඟට නිවී යන පරිද්දෙනි. මධ්‍යාහ්න යේ වුවද සියල්ල එකවර අඳුරු වූ ලෙසක් කුමරියට දැනුනි. තමා අසල මීට මොහොතකට පෙර සිටි හේවායා බියජනක ලෙස, ඇල්ලිය නොහැකි වේගයකින් ඈතට ඇදී යන ලෙසක් ඇයට දිස්විණි.

ඒ හැඟීම පැවතියේ තත්පර කිහිපයකි. යලිත් පියවි සිහියට එළඹී කුමරිය ඇය දුටු ඒ බියකරු දෘෂ්ටිය සිතෙන් ඈත් කර දැමුවාය.

නමුත් පසු දිනකදී, ඒ නිල්වන් කඳු වළල්ලෙන් බොහෝ ඈත, කර්කශ දේශයක නුහුරු තරු රටා අහසක් යට අවසන් හුස්ම හෙලන වෙලේ මේ සිද්ධිය සිහිය ට ආ කුමරිය, එදා ඒ දර්ශනය වුයේ අනතුරු හැඟවීමක් බව ප්‍රත්‍යක්ෂ වශයෙන් දැන ගත්තාය.